Rozdział I

Muzyka

Ferte in noctem animam meam

Illustre stelle viam meam.

Aspectu illo glorior

Dum capit nox diem.

Rozejrzałam się po pokoju. Teraz wyglądał inaczej, w oknach wisiały białe firany, nie różowe jak kiedyś, łóżko przykryte było jednolitym prześcieradłem, wcześniej fioletowym w kolorowe misie. Wydawało mi się, że rodzice na siłę próbowali uzmysłowić mi, że nie jestem już małą dziewczynką, jakbym tego nie wiedziała. Co prawda, za zmianę koloru byłam im wdzięczna, nie zniosłabym jednego dnia w poprzednich ścianach, ale żeby od razu wieszać suknie wieczorowe w mojej szafie („tak nieelegancko się ubierasz Ell, mogłabyś raz na jakiś czas założyć coś dorosłego”) i przypinanie dziesięciu karteczek na tablicy korkowej („szukaj pracy, Eleanor! Rozumiemy naukę w ciągu roku, ale w wakacje mogłabyś zrobić coś pożytecznego!”) było chyba lekką przesadą.  

Na środku pokoju położyłam moją wielką torbę podróżniczą. Miałam zabrać się za rozpakowywanie jej od razu po przyjeździe, ale wolałam najpierw wybrać się na wycieczkę po miasteczku.

Wyjęłam z bagażu drobne, na wszelki wypadek, sprawdziłam czy w kieszeni mam paczkę papierosów i zbiegłam po schodach. Zajrzałam do kuchni, gdzie spodziewałam się zastać rodziców. Mama piekła moje ulubione ciasteczka owsiane, a tata pracował przy komputerze, co chwila mrucząc niezrozumiale pod nosem.

- Wybierasz się gdzieś? – zapytała mama.

- Przejdę się – powiedziałam, zakładając kurtkę dżinsową. W tej części kraju jest zimno, nawet w lato, zdecydowanie nie odpowiadało mi to. Wyszłam z domu, nie czekając na pożegnanie ze strony rodzicielki. Cały czas miałam jej za złe, że w tak wczesnym wieku wysłała mnie do college’u, a, co gorsza, musiałam zostać tam do ukończenia dziewiętnastego roku życia.

Wyjęłam z kieszeni papierosy, zapaliłam jednego i przechadzając się pośród domów, napawałam się zachodem słońca. Dzisiaj był wyjątkowo ładny. Z dzieciństwa pamiętałam, gdzie znajduje się centrum miasteczka, bez problemu do niego dotarłam. Weszłam do jednej z nowo otwartych kawiarni i zamówiłam kawę. Nie musiałam długo czekać. Już po kilku minutach jedna z kelnerek przyniosła mi pełną filiżankę. Dziewczyna przyjrzała się mi, nie poznawałam jej, choć pamiętałam kilka twarzy z dzieciństwa. Spodziewałam się, że usiądzie przy moim stoliku i rozpocznie rozmowę, w mieście, gdzie znajduje się mój college to byłoby zupełnie normalne, ale tutaj widocznie nie.

Zaczerpnęłam łyka ciepłego napoju i wyjęłam paczkę papierosów. Tak, zdecydowanie za dużo palę.

-Tu nie można palić. – Usłyszałam za sobą głos, z pewnością należący do mężczyzny. – Nie wiedziała pani?

- Nie zauważyłam nigdzie tabliczki z zakazem – powiedziałam, odgarniając pukle rudych włosów z czoła.

- Myślałem, że jest to oczywiste. – Spojrzał na mnie z ciekawością, po czym odszedł na zaplecze. Widocznie nie chciał kontynuować dyskusji, strasznie tęskniłam za rozmowami, z kimkolwiek. Byłam prawdziwą gadułą, więc ucieszyłam się, kiedy wreszcie ktoś zwrócił na mnie uwagę na trochę dłużej. Tym ‘kimś’ była dziewczyna, całkiem ładna. Blondynka z zielonymi oczami, pomimo widocznych kilku kilogramach nadwagi miała w sobie „to coś”. Usiadła na krześle obok mnie.

- Jesteś nowa? – spytała. Uśmiechnęła się, miała w sobie naprawdę dużo uroku osobistego.

- Można tak powiedzieć. – Odwzajemniłam uśmiech. – Przyjechałam na wakacje, do rodziców.

- Elizabeth Sam – podała mi ręka.

- Eleanor Nixon – przedstawiłam się. Cieszyłam się, że nie spędzę dwóch miesięcy siedząc w domu i czytając książki.

- Nixon, Nixon, coś kojarzę. No nic, może wpadłabyś dzisiaj do mnie? Zaprosiłam paru znajomych, myślę, że chętnie by cię poznali. – A więc impreza, mówiąc prościej. Kiwnęłam głową, zgadzając się. Elizabeth powiedziała, o której mam przyjść i, na serwetce, narysowała dokładną mapę miejscowości, zaznaczając jej dom. Pożegnałyśmy się dość wylewnie jak na pierwsze spotkanie – uściskała mnie, jak najlepszą przyjaciółkę.

Dopiłam szybko kawę, ubrałam kartkę i wyszłam z kawiarni. Uśmiechałam się, kiedy przechodząc poznawałam twarze z dzieciństwa, szkoda, że nikt z nich mnie nie kojarzył. Byli tak zapatrzeni w siebie, w swoje najważniejsze na świecie sprawy, że w sumie mnie to nie zdziwiło.

Dojście do domu zajęło mi dziesięć minut. Weszłam do ogródka i usiadłam na ławce w altance. To zdecydowanie moje ulubione miejsce do czytania książek, choć rzadko, kiedy mama wstawiała tam ławkę, zwykle siadałam na parapecie. Miejsce do siedzenia oznaczało jedno – gości. Rozczaruję ich, kiedy powiem gdzie się wybieram dzisiaj wieczorem. Zawsze, kiedy przyjeżdżałam rodzice urządzali małe przyjęcia dla znajomych, na samym początku to ja byłam główną atrakcją. Mówili jak bardzo urosłam, jak schudłam, zwykle to krytykowali mówiąc, iż niedługo zniknę. Prosili, abym dla nich zatańczyła czy pochwaliła się wiedzą ze świetnie zdanych sprawdzianów. Potem dawali mi spokój, zajmując się swoimi sprawami. Dzisiaj miałam szansę ominąć ten nieszczęsny rytuał, o ile rodzice wypuszczą mnie z domu.

Miałam zamiar wyjąć książkę z torby, jednak mama, która weszła do wnętrza altanki skutecznie odebrała mi chęć na czytanie.

- Jeszcze nie gotowa? – zapytała.

- A na co? – odpowiedziałam, udając zaskoczenie.

- Dzisiaj wieczorem przychodzą państwo Sam. – Uśmiechnęła się.

- Niestety mamo, muszę cię zasmucić. Wychodzę. – Odwzajemniłam uśmiech, spodziewając się smutnej miny rodzicielki. Nie myliłam się.

- No cóż, dobrze. – Zdziwiłam się. Żadnego przesłuchania? Pozostaje mi się tylko cieszyć.

Poszłam do mojego pokoju. Otworzyłam szafę, zastanawiając się, co na siebie założyć. Elizabeth powiedziała, że zaprosiła kilku znajomych, więc zdecydowałam się na kameralny strój – kwieciste body, krótkie spodenki i beżowy sweter. Co prawda, miałam w szafie kilka sukienek, odpowiednich na tego typu okazje, ale to miało być kameralne przyjęcie, nie impreza. Włosy rozczesałam i zostawiłam rozpuszczone; moje długie, sięgające prawie do pupy, rude loki lepiej prezentowały się rozpuszczone, o ile nie oklapną. Jeszcze czarne, skórzane conversy i voilà. W tym stroju, chociaż nie miałam obaw, że tata nie wypuści mnie z domu.

Pokój zamknęłam na klucz, na wszelki wypadek. Przejrzałam się w lustrze, wyglądałam w porządku, przynajmniej moim zdaniem. Zeszłam po schodach, pożegnałam się z rodzicami, słuchając rad, co do godziny powrotu („moim zdaniem najlepiej byłoby, gdyby jakiś chłopak cię odprowadził, to najbezpieczniejsze wyjście”). Pokiwałam głową ze zrozumieniem, po czym wyszłam z domu.

Sprawdziłam czy w prawej kieszeni spodenek mam serwetkę z mapą, rozrysowaną przez Elizabeth, na całe szczęście, była tam. Wyjęłam ją i podążyłam narysowaną ścieżką.

Minęłam wielki młyn, kiedyś centrum miasteczka, teraz zapomniany śmieć, zabawka dla odważnych dzieci. Swoja drogą to ciekawe jak szybko człowiek potrafi zmienić swój punkt widzenia. Dlaczego? Ma ciekawsze rzeczy do zrobienia, ciekawsze zajęcia i nie przejmuje się tym, co było wczoraj. Znałam właściciela tego młyna, uwielbiałam go, kiedy była małą dziewczynką, umarł trzy lata temu. Miał trójkę dzieci, dawniej żonę, którą przeżył, zginęła w wypadku samochodowym. To dziwne, że żaden z jego dwóch synów nie odbudował się, nie zadbał o ukochane miejsce nieżyjącego ojca, o miejsce swojego dzieciństwa.

Zdawało mi się, że jestem już na miejscu. Duży dom, piękny ogródek. W sumie jedyne zamieszkane miejsce w okolicy. Usłyszałam głośną muzykę, a miało być tylko kameralne spotkanie. Zobaczyłam dziewczynę i chłopaka, całowali się na ganku. Zauważyłam jak była ubrana. Kompletne przeciwieństwo do mnie i nie mówię tylko o ostrzyżonych na chłopaka włosach. Miała na sobie długą czerwoną sukienkę i około trzynastocentymetrowe szpilki. Podjęłam szybką i, moim zdaniem, rozsądną decyzję: zmywam się. Obróciłam się i zrobiłam jeden krok w stronę mojego domu, kiedy zobaczyłam trzy osoby – jedną kobietę i dwóch mężczyzn.

Podeszli do mnie bliżej. Poznałam Elizabeth, choć wyglądała nieco inaczej – czarna spódniczka przed kolano, biała bluzka i czarne balerinki. Mężczyźni stojący obok niej, byli, no cóż, przystojni. Jeden z nich miał brązowe włosy i czarne, głębokie oczy. Drugiego znałam, spotkałam go w kawiarni. Pan tu-nie-można-palić. Przyjrzałam mu się dokładniej, był blondynem o niebieskich oczach. Teoretycznie nic specjalnego, ale praktycznie – dziwiłam się, że nie trzyma nikogo za rękę. Oboje ubrani byli normalnie, co poprawiło mój humor.

- Zapomniałaś czegoś? – zapytała Liz. Machnęłam przecząco głową. „Tylko chciałam uciec” pomyślałam. – Matthew Freeman, Scorpius Malfoy. 

Uśmiechnęłam się w duchu. Scorpius? Kompletnie do niego nie pasowało, ale co ja tam wiem? Przedstawiłam się, klnąc cicho w duchu. Nie uda mi się teraz uciec, choć właściwie, jakby się postarać…

- Mówiłaś, że zaprosiłaś paru znajomych. – Nerwowo przystawałam z nogi na nogę.

- No, bo zaprosiłam tylko kilku, ale oni zaprosili następnych kilku i… no wiesz jak to jest. – Tak wiedziałam. Tylko nie pomyślałam, że w tym małym miasteczku takie coś jest w ogóle możliwe, gdzie ci ludzie mieszkają?

Ruszyliśmy w stronę domu Elizabeth. Po drodze przedstawiła mnie kilku osobom. Blondyn gdzieś się ulotnił, zniknął. Wychodząc z domu zapomniałam o jednym szczególe – zimno. Kompletnie zapomniałam, że tutaj nawet lipcowe wieczory są porównywalne do październikowych. Zaczęłam szczękać zębami.

- Chłodno? – zapytała Zielonooka. – Matthew! Daj Eleanor swoją bluzę z kapturem, nie przywykła jeszcze do naszych nocnych upałów.

Chłopak podszedł do mnie i wykonał polecenie. Uśmiechnął się i gestem wskazał na duży odtwarzacz do muzyki.

- Zatańczysz? – Podał mi dłoń. Kiwnęłam lekko głową, przerażało mnie jedna to, że nie umiem tańczyć tak jak oni. Dotychczas chodziłam na imprezy organizowane przez moje koleżanki, a tam wszyscy tańczyli to, czego uczyli nas w szkole. Nie miałam pojęcia o tańcu niczym z wesela z remizy strażackiej.

Na moje szczęście zmienili nutę, nie leciało głośne disco polo, ale wolne My Heart Will Go On Celine Dion. Delikatni chwycił mnie za biodra, ja położyłam ręce na ramionach, kołysaliśmy się w rytm muzyki.

- Elizabeth to twoja dziewczyna? – zapytałam.

- Siostra. – Zarumieniłam się delikatnie, na co on uśmiechnął się uroczo. – I do tego bliźniaczka.

- Nie widzę podobieństwa – powiedziałam, właściwie palnęłam.

- No bo nie ma. – Roześmiał się.

Resztę piosenki przetańczyliśmy nie zamieniając więcej słowa. Po zakończeniu podziękował mi za taniec i odszedł. Znalazłam w tłumie Liz, poprosiłam ją o wejście do domu, tam było mniej osób.

- Mogę w ciebie zapalić? – zapytałam.

- Jak mnie poczęstujesz – oczywiście. – Usiadła na blacie, poszłam w jej ślady. Wyjęłam papierosy.

- Czemu nie mówiłaś, że Matthew to twój brat? – zapytałam.

- A co, myślałaś, że chłopak? – Zaczerwieniłam się. – Uznałam, że to nie istotne, a poza tym tutaj, w miasteczku, wszyscy to wiedzą. Myślałam, że ty też. Nocujesz u mnie czy wracasz do domu?

Zdenerwowałam się. Kompletnie zapomniałam o prośbach rodziców.

- Jezu, która godzina? – Miałam nadzieję, że nie za późno, nie lubiłam widoku płaczącej matki, który zdarzał się za każdym razem, kiedy wracałam, choć trochę po ustalonym czasie powrotu.

- Pierwsza. – Uśmiechnęła się. – Wiem, co to znaczy mieć przewrażliwionych rodziców. A właśnie, moi dzisiaj się wybrali do was na kolację. Wzięli Whisky, więc możesz u mnie nocować, nie sądzę, aby komukolwiek z nich spieszyło się do zobaczenia swoich dorosłych córek.

- Masz rację. Zostanę. – Odeszłam, w poszukiwaniu Mata. Tańczył z wyższą od niego blondynką, więc zostawiłam go w spokoju i rozejrzałam się za innym towarzystwem. Na fotelu naprzeciwko siedział Scorpius. Podeszłam do niego i usiadłam na oparciu od siedzenia. Bez słowa podał mi puszkę z piwem. Wzięłam.

Siedzieliśmy tak z pół godziny. Bez słowa wpatrując się przed siebie. Minęły kolejne minuty; co jakiś czas popijaliśmy alkohol. Chwilę później przed nami stanęła bardzo ładna dziewczyna. Nachyliła się i szepnęła coś do ucha Scorpiusowi. Kiedy skończyła mówić, wstał i poszedł z nią do pokoju.

Elizabeth przyszła i usiadła na opuszczonym przez Mężczyznę fotelu. Chciała sprawdzić jak się bawię.

- Poszedł z Emilią? – zapytała. Wstrząsnęłam ramionami. – Są przyjaciółmi, ale mają mało czasu na rozmowy, na każdej imprezie zmykają, aby porozmawiać. Za jakiś czas powinien wrócić.

Ponownie wstrząsnęłam ramionami. Niech robi co chce. Nie obchodzi mnie to.

Liz odeszła, jednak nie na długo. Po chwili wróciła, prowadząc za sobą Matthewa. Uśmiechnął się, podał mi rękę. Resztę nocy spędziliśmy razem, na przemian tańcząc, pijąc i co jakiś czas paląc. Czułam się szczęśliwa, nawet nie wiecie jak bardzo. Poszliśmy spać najpóźniej (w sumie – najwcześniej, bo o ósmej rano) ze wszystkich gości. Ostatnie tańce odbyliśmy bez muzyki, nie przeszkadzało nam to. Usnęliśmy na kanapie. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętałam przed zaśnięciem był cicho chrapiący w fotelu naprzeciwko nas Scorpius Malfoy. 

~*~*~*

Nie lubię tego rozdziału. Pewnie jest masa błędów, bo nie zbetowany, więc wytykajcie - będę wdzięczna. Dziękuję za komentarze pod prologiem! Nie zabijcie mnie za beznadziejną Eleanor! W następnych postach jej charakter jest ciekawszy. :D 

Ferie się skończyły, a ja mam siedem rozdziałów. Chyba nie jest najgorzej. :)