Rozdział II

Muzyka

„To mnie nie rusza. Wiesz, dlaczego? Bo to zabawne. Wymyślasz rzeczy, które mnie unieszczęśliwiają, ja wymyślam takie, które unieszczęśliwiają ciebie: to jest gra! I ja zamierzam ją wygrać, bo ja ją zaczęłam. Ty już jesteś nieszczęśliwy. Czy to ważne?”

~Lisa Cuddy „Dr House”

Obudziłam się bardzo późno, jak na mnie. Spojrzałam na zegarek – trzynasta. Zdziwienie szybko mi przeszło, przypomniałam sobie, o której poszłam spać. Po swojej prawej stronie czułam coś ciepłego. A właściwie kogoś. Obróciłam się i zobaczyłam śpiącego Matthewa. Przypomniała mi się piosenka, a właściwie jej refren „So sleep sugar. Let your dreams flood in. Like waves of sweet fire you're safe within. Sleep sweetie. Let your floods come rushing in. And carry you over to a new morning” (Poets Of The Fall – Sleep – od autorki). Uśmiechał się lekko, zapewne śniło mu się coś miłego. Odwróciłam się na drugi bok. Na fotelu nikt nie siedział, a szkoda. Wstałam cicho, starając się nie obudzić Mata.

Skierowałam się w stronę kuchni, czując pyszny zapach naleśników. Nos mnie nie zwodził. Zobaczyłam Elizabeth z patelnią w ręce. Przywitałam się z nią.

- Starczy dla mnie? – zapytałam.

- Oczywiście, śpiochu. – W pośpiechu jadła swoją porcję naleśników. – Lubisz go?

- Kogo? Scorpiusa? –Zdziwiłam się.

- Nie, Matthewa. – Poczułam, że się czerwienię. Czy go lubiłam? Sama nie wiem? Wczoraj go poznałam, trudno ocenić człowieka w tak szybkim czasie, a przynajmniej mi. Jednak spędziłam z nim miły wieczór, więc odpowiedziałam tylko…

- Hm… Tak.

- On ciebie też

- Kogo obgadujemy? – Do kuchni wszedł rozpromieniony Matthew. Podszedł do mnie, nachylił się i… zjadł mojego naleśnika! Wydałam z siebie oburzone prychnięcie.

- Liz. Twój brat zjadł mi naleśnika. Mogę go pobić? – Uśmiechnęła się. Niestety, kiwnęła przecząco głową. Oburzona wyszłam z kuchni i skierowałam swoje kroki do łazienki. Rozczesałam długie włosy, wzięłam szybki prysznic, poprawiłam wygląd. Wychodząc, natrafiłam na Scorpiusa, który siedział przed łazienką, wyraźnie czekając aż wyjdę. Uśmiechnęłam się lekko, na co on mruknął pod nosem coś w stylu „nareszcie” i wszedł do toalety.

Skierowałam się ponownie w stronę kuchni. Sporo osób zostało na nocowanie – cała kuchni była zajęta, co oznaczało tylko jedno – brak miejsca do siedzenia. Zauważyłam, że Mat, siedzi na krześle. Utorowałam sobie drogę i usiadłam mu na kolanach.

- To za naleśniki – szepnęłam mu prosto do ucha. – Kara.

- Muszę ci zjadać posiłki częściej. – Roześmiał się. Lekko go kopnęłam.

- Ani się waż.

Poczułam na sobie czyjś wzrok. Oczy jednej z dziewczyn nadgorliwie się we mnie wpatrywały, jednak, kiedy ja na nią spojrzałam, szybko odwróciła się, rozpoczynając rozmowę z Julią, którą poznałam poprzedniego wieczoru. Zapytałam Matthewa o nią. Dowiedziałam się, że on i bardzo niska szatynka z kocimi oczami byli kiedyś parą. Zdziwiłam się, z wyglądu kompletnie do siebie nie pasowali, ale może charaktery…

Radosny gwar przerwało przyjście Scorpiusa. Czy on jest bogiem, do cholery? Wszyscy sprawiali wrażenie, jakby go czcili, czy coś w tym rodzaju. Usiadł, jak gdyby nigdy nic, na stole. Popatrzył się na wszystkich po kolei i potrząsnął ramionami. Ten sygnał spowodował, że goście wrócili do swoich wcześniejszych zajęć, mnie pochłonęła rozmowa z Czarnookim. Po godzinie nic-nie- robienia kilka osób zaczęło się zbierać. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła piętnasta, pora się zbierać. Wstałam, pożegnałam się z Elizabeth i miałam zamiar wychodzić.

- Odprowadzę cię – usłyszałam głos blondyna, chyba pierwszy raz.

- Dobrze – powiedziałam. Zauważyłam zawiedzioną minę Matthewa, teraz już nie dam rady tego odkręcić.

Minęliśmy burego kota, siedzącego na płocie. Na nasz widok uciekł pospiesznie w stronę lasu. Przyjrzałam się dokładniej mężczyźnie. Próbowałam wyłapać szczegóły, których wcześniej nie zauważyłam. Z pewnością nie zwróciłam uwagi na chudość. Miał na sobie dżinsy, w których jego nogi wyglądały jak dwa patyczki. Był wysoki i szczerze współczułam mu kupowania koszulek. Najmniejsze rozmiary, niestety, są zwykle robione na osoby zdecydowanie niższe od niego, więc znalezienie czegoś odpowiedniego graniczyło z cudem. Na wewnętrznej stronie prawej ręki miał jakiś mały tatuaż. Nie zdążyłam mu się przyjrzeć, obiecałam sobie zrobić to następnym razem.

- Daleko jeszcze? – Z rozmyślań wyrwał mnie głos Scorpiusa. Rozejrzałam się, ale, kurczę, nie rozpoznawałam tego miejsca.

- Nie wiem. – Zaczerwieniłam się. – Mieszkam na Polnej.

- To poszliśmy okrężną drogą. Trzeba było mówić wcześniej.

- Trzeba było pytać wcześniej – odgryzłam się. Chciałam coś jeszcze wtrącić, ale zauważyłam coś, co mnie bardzo zaskoczyło – piękny staw. Stanęłam gwałtownie.

- Co? – zapytał niecierpliwie.

- Głęboko tu jest? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, wskazując głową na wodę.

- Nie. W najgłębszym miejscu woda dosięga mi do szyi. Ale chyba nie zamierzasz…?

- Oczywiście, nie teraz - przerwałam mu.

Chyba po raz pierwszy się do mnie uśmiechnął. Co prawda, kąciki jego ust drgnęły lekko, prawie niezauważalnie, ale dla mnie to i tak coś. Podeszłam trochę bliżej stawu, przyglądając się gładkiej, błękitnej tafli wody. Chrząknął delikatnie.

- Trochę się śpieszę. – Przywrócił na twarz maskę obojętności i pogardliwą minę. Odgarnął blond włosy i, nie zważając na mnie, ruszył do przodu. Nie znałam drogi, więc dogoniłam go lekko obrażona.

Przez resztę drogi sporo rozmawialiśmy. Odprowadził mnie pod samą furtkę, powiedział cicho coś w stylu „cześć” i odszedł, kierując się w przeciwną stronę.

Zastanawiałam się jak bardzo niezadowoleni będą rodzice.

~*~*~

Był wściekły. Złość rozsadzała go od środka, powodując nieprzyjemny skurcz żołądka. Czuł palące wyrzuty sumienia i z trudem powstrzymał gorzkie łzy porażki. Bohaterowie nie przegrywają, szepnął mu cichy głosik, gdzieś z tyłu głowy. Poczuł rozczarowanie. Przecież teraz miało być lepiej. Pewność siebie natychmiast z niego uleciała, poczuł to samo, co wtedy, w Hogwarcie, kilka lat temu. Cholerny bohater.

Silna potrzeba opowiedzenia komuś, tego, co czuje. Tak, to było to. Nie ma nikogo. Z żalu ścisnęło go gardło. Syriusz nie żyje (to twoja wina, twoja), Lupin nie żyje (Ted do dzisiaj ci to wypomina), z Hermioną rzadko się widuje (nie ma czasu przez ciebie), Ginny nie chce go znać. Ron przebywa w Mungu, byli Śmierciożercy nadal nie dają mu spokoju (przez ciebie, gdyby nie ty nic by mu się nie stało). Dumbledore został zabity przez Malfoya (mogłeś go powstrzymać, tchórz, tchórz), a matka Rona, Molly, cały czas cierpi po stracie jednego z synów (nigdy ci tego nie powiedziała, ale do dziś nie możesz jej spojrzeć w oczy, widzisz w nich ból).

Aby nie stracić panowania nad uczuciami, pobiegł przed siebie, prosto do lasu. Nie może się zapomnieć, musi być silny. Okazanie bólu to słabość, śmierć.

Przebiegł już dobre pięć kilometrów, kiedy poczuł, że traci siły. Usiadł na ziemi, oparł się o drzewo i rozejrzał po okolicy. Nie wiedział, gdzie jest. Teleportując się pomyślał o miejscu, w którym poczuje ulgę. Serce przeniosło go tutaj, do doliny Godryka.  Jedynego miejsca, w którym był cały czas szczęśliwy.

            Zobaczył kota. Uśmiechnął się delikatnie i zawołał go cichym „kici, kici”. Zwierzę spojrzało na niego zdziwione, a przynajmniej tam mu się wydawało, i uciekło w stronę miasta. No cóż, widział już dziwniejsze rzeczy.

            Usłyszał głosy, dochodzące ze wschodu. Zobaczył dwie osoby, idące przez ścieżkę. Zaniepokojony wstał i najciszej jak potrafił, zrobił kilka kroków w ich stronę. Poczuł ulgę, kiedy zdał sobie sprawę, że rozpoznaje mężczyznę, chudego blondyna – Scorpiusa. Obok niego szła dziewczyna, był pewny, że gdzieś ją gdzieś już widział. No tak, Eleanor. Nasza nowa znakomitość – pomyślał zgryźliwie.

            Ruszył za nimi, chciał podsłuchać ich rozmowę, nie zwracając na siebie uwagi. Musiał przyznać, że Eleanor jest piękna. Rude włosy to coś co zawsze go pociągało w dziewczynach (kiedy uświadomił to sobie, poczuł ogromną tęsknotę. Jego mała wiewiórka Ginny). Zgrabne nogi, tego zawsze brakowało wszystkim jego dotychczasowym dziewczyną. Cho nigdy nie była zbyt atrakcyjna, a Ginny, choć dla niego niezwykle ładna, nie była dziewczyną nadającą się na modelkę. El to coś innego, ona nie miałaby z tym problemu. Jedna rzecz mu się w niej nie podobała, wzrost. Był niski, co okropnie go irytowało, to on musiał lekko schylać się do pocałunku z Gin. Ignorując lekki ból na to wspomnienie, wsłuchał się w rozmowę.

            - Gdzie mieszkasz? – Usłyszał kobiecy głos.

            - Nie tutaj – opryskliwie odpowiedział Malfoy. Nigdy go nie lubił. Ani jego, ani jego ojca. Nie mógł zrozumieć czemu Minerwa, Kinglsey i Fleur, główni przedstawiciele Zakonu Feniksa, to jego wyznaczyli do tego zadania. Ale mógł się mylić, tak samo jak było ze Snapem.

            - To gdzie? – ciągnęła dalej.

            - A co cię to obchodzi?

            - Nie obchodzi mnie. Próbuję podtrzymać rozmowę, bo łaskawie zacząłeś się do mnie odzywać, Scorpiusie.

            - Pan Scorpius, dla ciebie. – Choć z tak dalekiej odległości nie był w stanie tego dokładnie zobaczyć, był prawie pewny, że dziewczyna zrobiła się czerwona ze złości. Wcale jej się nie dziwił, był bezczelny. Odrzuciła włosy do tyłu i oburzona, przyśpieszyła krok. Reszty rozmowy nie słyszał, oddalili się.

            Ponownie usiadł na brudnej glebie. Wziął do ręki kamień i rzucił nim w drzewo naprzeciwko.

            Jego szloch zagłuszył cicho krakający kruk na czubku świerku.

            ~*~*~

            - Co ty sobie wyobrażasz? – Pierwsze słowa skierowane do mnie, po przyjściu do domu były dokładnie takie, jak myślałam. – Nie dość, że nie wróciłaś do domu na noc, odprowadził cię jakiś nieznany chłopak, to pewnie piłaś jeszcze piwo! I nie zaprzeczaj – dodała mama widząc, że otwieram usta na znak protestu.

            - Nie chciałam wracać do domu zbyt późno, uznałam, że bezpieczniej będzie, jeśli wrócę na noc. Ja go znam, to Scorpius, a piwa prawie nie piłam. – Powstrzymywałam uśmiech na widok oburzonej miny rodzicielki. – A teraz, wybacz, ale pójdę do pokoju poćwiczyć.

            Nie zważając na protest wbiegłam po schodach na górę i znalazłam się we własnych, niebieskich ścianach. Podeszłam do magnetofonu, włączyłam na cały regulator płytę, którą nauczycielka od tańca dała mi, abym przygotowywała się do wrześniowego występu i zaczęłam tańczyć. Byłam tak bardzo wyuczona układu, że nie musiałam myśleć o tym, co robię, a byłam pewna, że wykonuję wszystko poprawnie. To wcale nie znaczy, że nie wkładałam do tego serca, zawsze tańczyłam całą sobą.

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej na wspomnienie wczorajszego wieczoru. Koniecznie muszę odwiedzić Eliz jeszcze raz. I domagać się usmażenia naleśników. Tour lent. Za dwa miesiące wrócę do college’u. Uzmysłowiłam to sobie dopiero teraz i dopiero teraz zrobiło mi się smutno. Jadąc do domu rodziców, myślałam, że spędzę ten czas jak najnudniej się da, a jedyną odskocznią i radością będą codzienne próby tańca. Myliłam się. Soubresaut. Wiedziałam, że powrót do szkoły będzie prawdziwą katorgą. Codzienne czterogodzinne próby baletu, dużo nauki i jeszcze popisujący się przede mną Steve, wprawiały mnie o mdłości. Chassé. Steve… Développé.

Tańczyłam coraz szybciej, coraz więcej było w nim mojej duszy. Wykonałam Temps Levé, ukłoniłam się Révérence i wyobraziłam sobie zachwyt w oczach pani Wilson. Od zawsze wiedziałam, że tańczę dobrze, szło mi to lepiej niż moim rówieśniczkom.

Uśmiechnęłam się do swojego lustrzanego odbicia i ciężko dysząc usiadłam na podłodze. Widzący to kot, Cinnamon podszedł do mnie i czule przymilał się do mojej nogi. Podrapałam go za uszkiem, na co on zadowolony zamruczał cicho.  I nagle zdałam sobie sprawę, że nie znam tego kota i kompletnie nie wiem, czemu uważam, że ma na imię Cinnamon. Wstałam i zdziwiona zeszłam do salonu. Zapytałam rodziców czy mają kota, na co oni zdziwieni odpowiedzieli zgodnie:

-nie.

Chyba mi odbija.   

~*~*

Miał być jutro, ale dodaję dzisiaj. Jestem chora. Znowu. :C Mam nadzieję, że rozdział się podoba. ;)