Rozdział IV

Uwaga! Mam betę, z czego jestem niezmiernie zadowolona, bo ilość moich błędów była po prostu straszna. :D Aranel, jesteś świetna, dziękuję Ci bardzo. :)
Znowu przepraszam za opóźnienia, ale nie miałam pojęcia, że już jest 19...

***

„Kiedyś wszystkie czarne dni

Obrócimy w dobry żart

Znowu będziesz ufał mi”

~Varius Manx „Piosenka księżycowa”

Deszcz cicho siąpił, pojedyncze krople uderzały w okna mieszkańców Doliny Godryka. Gdzieniegdzie widać było mugoli, którzy trzymając w ręku parasol, przemierzali ulice, krocząc dzielnie przed siebie i pomimo paskudnej pogody planowali przyjemnie spędzić weekend. Czarodzieje, jako osobniki sprytniejsze, rzucali na siebie zaklęcie odpychające deszcz, dla niepoznaki zakładali na głowy kaptury i jak co sobotę, spotykali się na wieży w klasztorze św. Merlina, aby pograć w Gargulce.

Scorpius Malfoy nigdy nie podejrzewał, że zechce zaangażować się w jakąkolwiek misję na rzecz Zakonu Feniksa, a co dopiero uczestniczyć w niej tak czynnie. Zawsze widział siebie bardziej na miejscu wśród byłych Śmierciożerców, a nie wypełniającego rozkazy McGonagall i pilnować jakiejś mugolki. Nie mógł uwierzyć, że aż tak bardzo się zmienił.

On, podobnie jak inni czarodzieje, rzucił na siebie zaklęcie Impervius i ruszył na spotkanie w sprawie Eleanor. Dziwił się Minerwie, zaprosiła Weasleya, Pottera i Granger, nie mieli z tą sprawą nic wspólnego, ale jako święta trójca musieli być wszędzie tam, gdzie się coś dzieje. To doprawdy irytujące. Wiedząc, że dzisiaj po czwartej umówiony jest wraz ze swoimi rodzicami na spotkanie, ubrał najładniejszy (mówiąc najładniejszy, miał na myśli najdroższy, tak samo jak jego ojciec) garnitur. Podszedł do młyna (?), rozejrzał się, czy aby na pewno żaden mugol na niego nie patrzy, szepnął „Illuminated” i wszedł przez ogromne, skrzypiące drzwi. Wdrapał się po schodach i przekroczył pierwsze drzwi po prawej stronie.

Zobaczył więcej osób niż się spodziewał. Minerwa, Hagrid, Artur, Molly, George, Percy, Bill, Fleur, Flitwick, Kingsley – a było ich tam jeszcze więcej. Zastanawiał się jak wszyscy się tam pomieścili. Ach, magia.

- Jest aż tak ważna? – palnął. McGonagall spojrzała na niego z wyrzutem.

- Tak, Malfoy – powiedziała.

Usiadł na krześle pomiędzy Flitwickiem a Kingsleyem, w pierwszym rzędzie, dla tych najważniejszych. 

- Spotkaliśmy się dzisiaj, aby omówić sprawę dotyczącą Eleanor Nixon. – Wszyscy natychmiast ucichli. – Zajmiemy się przede wszystkim ustalaniem godzin warty. Proszę Scorpiusa, aby został na chwilę po zebraniu. Pierwszą wartę obejmie Fleur z Billem, drugą Artur z Molly, trzecią George z Angeliną. – Blondyn spojrzał w stronę Angeliny, której wcześniej nie zauważył. Wcale się nie zmieniła. – Przez cały czas będę w pobliżu ja, jako animag oraz Kingsley. Jakby cokolwiek się działo… - Malfoy wyłączył się. Tydzień w tydzień przemówienie było dokładnie takie samo. Zmieniały się tylko warty. Jednak po raz pierwszy kazała mu zostać. Czyżby coś zrobił? Flitwick szturchnął go lekko. – Dziękuję, to już koniec.

Wszyscy skierowali się w stronę drzwi, został tylko on i Minerwa.

- Potter i Granger naciskają, abyś koniecznie jej o wszystkim powiedział – rzekła zmęczonym głosem. – Mi też wydaje się, że już nadszedł odpowiedni moment. Podobno wybierasz się dzisiaj z rodzicami na kolację do Nixonów? – Kiwnął potakująco głową. – Spędź z nią trochę czasu i wytłumacz jej to wszystko. Może zrozumie. – Westchnęła ciężko. – No dobrze, Scorpiusie, możesz iść.

Nadszedł odpowiedni moment? Ona chyba nie wiem co mówi. Nie spędziła z tą dziewczyną nawet pięciu minut, nie wie, że jest nieodpowiedzialna, dziecinna i… za delikatna na taką rolę. Nie rozumie tego i nie zrozumie, dopóki jej nie pozna. Miał zamiar zawrócić i wykrzyczeć Minerwie, co o tym sądzi, po raz pierwszy pokazać tak głębokie emocje. Odwrócił się, ale kobiety już nie było. Zażenowany opuścił młyn.

Musiał się przygotować do spotkania z Eleanor.

~*~*~

Boże, będzie nudno – pomyślałam, kiedy rodzice otworzyli drzwi i wpuścili małżeństwo do środka. Kobieta miała ciemnobrązowe włosy i kocie oczy, których kształt przypominał mi migdały. Mężczyzna kogoś mi przypominał. Posiadał blond włosy szare oczy. Obydwoje mieli na twarzy wypisaną wyższość pomimo tego, że uśmiechali się delikatnie. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że skądś znam ten wyraz.

- Nasz syn niedługo dołączy – rzekła kobieta. – Ma teraz dużo pracy, bardzo odpowiedzialne stanowisko.

Zauważyłam na jej twarzy dumę. Cieszyła się z syna, a ja byłam ciekawa, kto to taki.

Rodzice zaprowadzili gości do stołu, ruszyłam wolno za nimi. Usiadłam z boku, jak najdalej się dało i przyglądałam się w milczeniu rodzicom. Zastanawiałam się czy kiedy oni mówią o mnie też pieją z zachwytu. Czy mówiąc „chodzi do College’u. Świetnie tańczy” oczy lekko świeciły? Choć przed nikim bym się nie przyznała, zależałoby mi, aby odpowiedź brzmiała „tak”.

Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi. Wychyliłam się, aby spojrzeć, kto przyszedł. Zobaczyłam Scorpiusa. Zaskoczona wpatrywałam się w niego. Po chwili zdałam sobie sprawę, że mam lekko otwarte usta, natychmiast je zamknęłam. Musiałam bardzo tępo wyglądać.

Próbował się uśmiechnąć, choć nie wychodziło mu to zbyt dobrze, usta wykrzywiły się w „falę”, stał na dywanie pośrodku salonu.

- Dzień dobry – powiedział zimnym głosem, jak mi się wydawało, do rodziców, choć patrzył prosto w moje oczy. Usiadł koło mnie, bo akurat tam rodzice postawili krzesło dla niego. Dziwne, że wcześniej tego nie zauważyłam. – Przepraszam za spóźnienie, mam teraz bardzo dużo pracy.

Rodzice kiwnęli głowami, na znak zrozumienia. Mama poszła do kuchni i wróciła z pysznie pachnącą pieczenią, ziemniakami i surówką. To jedzenie przypomniało mi o braku treningu. Nałożyłam sobie trochę i zaczęłam jeść. Dorosłych w tym czasie pochłonęła rozmowa.

- Co taka smutna? – zapytał Scorpius prosto do mojego ucha.

- Zapomniałam dzisiaj poćwiczyć – odszepnęłam.

- Poćwiczyć? – Uniósł jedną brew do góry. Nie do wiary, że jeszcze nikomu z tego miasteczka o tym nie powiedziałam.

- Tańczę – odpowiedziałam krótko.

- Jakoś na ostatniej imprezie nie było tego za bardzo widać. – Znowu stał się tym samym, bardzo irytującym człowiekiem co wcześniej. Kopnęłam go lekko pod stołem, na co on uśmiechnął się drwiąco. – Słaba jesteś.

Nie odpowiedziałam, bo w sumie nie wiedziałam co powiedzieć. Obrażona powróciłam do pysznego mięsa. Na szczęście nie jestem wegetarianką. Przez kilka minut nie rozmawialiśmy. Byliśmy zajęci jedzeniem, kiedy skończyliśmy, wzięłam nasze talerze i poszłam do kuchni. Nie byłam świadoma, że za mną szedł niebieskooki.

- Jesteś podobna do matki. – Podskoczyłam, nieprzygotowana na usłyszenie jego głosu. Talerze prawie wypadły mi z ręki. Spojrzałam na niego z wyrzutem.

- No wiesz! – krzyknęłam. – Trzeba było uprzedzić, że idziesz za mną.

- Masz w tym domu swój pokój? – zapytał, ignorując mnie.

- Tak, a co? – Nie odpowiedział. Wyszedł z kuchni. Domyśliłam się, że idzie na górę, aby odszukać mój pokój. Nie myliłam się. Szedł po schodach. Dogoniłam go szybko i złapałam za rękę. Spojrzał na mnie zaskoczony, natychmiast ją puściłam.

- Mam bałagan – wytłumaczyłam się.

- Straszne. – Sarkazm. Znowu. Chyba muszę się zacząć przyzwyczajać, oczywiście biorąc pod uwagę możliwość, że spędzę z nim więcej czasu. – A potwora pod łóżkiem masz?

Pokiwałam z pełną powagą głową. Delikatnie się uśmiechnął. Nie zważając na moje protesty, wszedł do pokoju, poprawnie zgadując, który należy do mnie. Panował w nim idealny porządek, wiedziałam, że tak jest, ale łudziłam się, że nieporządek go odstraszy. Spojrzał na mnie drwiąco i położył na moim łóżku.

- Ej! – krzyknęłam i walnęłam go mocno w głowę poduszką. Oddał mi, choć zrobił to lżej niż ja, droczył się.

- Nie pozwalaj sobie. – Głos i twarz wyrażały wyniosłość, ale oczy go zdradziły, cieszył się. Usiadłam mu na nogach, ale zachowywał się jakby tego wcale nie zauważył, ignorował to czterdziestopięciokilowe coś, co usadowiło się wygodnie.

- Po co tu przyszliśmy? – zapytałam. Poruszył brwiami. Dwudziestojednoletni dzieciak, bo jak to inaczej określić? Uderzyłam go jeszcze raz. Stęknął z niezadowolenia. – A tak naprawdę? – wzruszył ramionami.

Uśmiechnął się bezczelnie. Zastanawiałam się co pomyślą rodzice, jeśli nie wrócimy za kilka minut. Na tę myśl poprawił mi się humor, zmartwią się. Zlękną się, ale nie odważą się wejść do pokoju, bojąc się, że robimy niewiadomo co. Spojrzałam na Scorpiusa, zastanawiając się czy i on ma podobne myśli, jednak jego twarz wyrażała powagę. Zwrócił się w moją stronę.

- Czy myślałaś o tym, co ci wczoraj mówiłem? – zapytał.

- Stwierdziłam, że to żart. – Lekko się zarumieniłam, nie wiedząc do czego zmierza.

- Kretynka – mruknął pod nosem. Moje spojrzenie wyrażało głęboką obrazę. Prychnęłam, na co on teatralnie westchnął. – A pamiętasz chociaż co ci powiedziałem?

Pamiętałam. Chodzi o to, że istnieją dwa światy. Zwykły i, hm, niezwykły. Ty należysz do niezwykłego jeszcze bardziej niż ja.

- Tak. Coś o mroku, tajemnicach czy coś takiego.

- Kretynka – powtórzył. – Tak jak już mówiłem, istnieją dwa światy. Jeden jest nudny, kompletnie nieciekawy. Świat, w którym ginie wyobraźnia i nie ma miejsca na marzycieli. Ty przez całe swoje życie uważasz, że należysz do tego…

- Moje życie nie jest nudne – protestowałam. – Jest bardzo ciekawe i…

- Nie przerywaj mi – warknął. – Drugi świat jest interesujący o wiele bardziej. Dzieją się na nim dziwne rzeczy, nikt nie jest w stanie dokładnie przewidzieć co przyniesie świt.

- Ale przecież tego nigdy się nie da przewidzieć…

- Od urodzenia powinnaś należeć do świata magii – kontynuował, ignorując mój komentarz. – Ale, niestety, twoi rodzice zdecydowali, że będzie inaczej. Kiedy miałaś jedenaście lat Minerwa McGonagall przyszła do domu twoich rodziców. Obwieściła im, że mają w domu czarownicę, którą jesteś ty. – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Jednak oni zdawali się być tym nieporuszeni. Od dawna to podejrzewali, czekali tylko na potwierdzenie domysłów. Kiedy to jednak się stało ze stoickim spokojem, odmówili przyjęcia ciebie do Hogwartu, szkoły Magii. Abyś mogła mieć spokojną przyszłość, zapisali cię do college’u. Dzisiaj nic byś nie wiedziała, gdyby nie jedno wydarzenie, które zmusiło mnie do wyznania ci prawdy. Kilkanaście lat temu zginął wielki mag, Voldemort. – Nie wiedzieć czemu na dźwięk tego imienia, dostałam gęsiej skórki. – Był wielki, potrafił zrobić praktycznie wszystko. Ale zło zwyciężyło nad mądrością tego człowieka. Krzywdził, torturował, zabijał. Robił wszystko, aby być lepszym, lepszym od wszystkich. Jego plany został jednak pokrzyżowane przez dwie osoby – Pottera i Dumbledore’a.

- Pottera? To ten…

- Tak, Nixon. Dumbledore powołał armię, Zakon Feniksa, który walczył z podopiecznymi Czarnego Pana. Byli wszędzie, gdzie on, wiedzieli wszystko. Jednak to nie wystarczyło, Śmierciożercy mieli przewagę. W upadku pomogło dziecko. Dwuletni Harry. Voldemort po usłyszeniu magicznej przepowiedni, przyszedł do jego domu, tutaj, do Doliny Godryka i zabił jego rodziców. Miał w sobie niesamowitą moc, Lily, jego matka, oddała za niego życie, przez co Ten-którego-imienia-nie-wolno-wymawiać, osłabł z mocy. Śmiertelne zaklęcie odbiło się, raniąc samego Voldemorta. Po kolejnych latach Czarny Pan powrócił, jeszcze silniejszy niż wcześniej, z jeszcze większą chęcią zabijania. Przyczynił się do śmierci wielu osób, między innymi Dumbledore’a, ale przegrał. Znowu pokonał go Harry Potter. Nie powrócił, umarł, jest duchem w Hogwarcie, jednak jego słudzy żyją, a przynajmniej niektórzy. W Sali przepowiedni jest coś, czego Voldemort nie zauważył. Kulka z waszymi imionami. Nie wiemy jak dokładnie brzmi, ale mamy pewne przypuszczenia. Jedno jest pewne, będziesz musiała stoczyć walkę, a tylko Zakon Feniksa ci w tym pomoże.

- Cholera jasna, o czym ty mówisz?! – krzyczałam. – Nic nie rozumiem. Jaka walka, jakie tajemnice, JAKA MAGIA, do kurwy nędzy?

- Uspokój się.

- Uspokoić się? USPOKIĆ SIĘ?! Jak mam się, do cholery, uspokoić. Czy ty nic nie rozumiesz?! Wszystko w co wierzyłam, cały mój świat runął w tej cholernej minucie, nic nie rozumiesz. Wyjdź stąd.

- Eleanor. – Miał spokojny i cichy głos, przepełniony pogardą.

- WYJDŹ, NIE ROZUMIESZ?! Albo nie, ja wyjdę. – Wstałam najszybciej jak potrafiłam. Zeszłam po schodach, spojrzałam z pogardą na rodziców. Odpowiedzieli mi pytającym wzrokiem. To zagadnienie chodziło za mną cały czas, chodzi do teraz. Jak oni mogli? Jak mogli mi nic nie powiedzieć? Wyszłam i pobiegłam. Przed siebie, wszystko jedno gdzie, wszystko jedno jak. Byle uciec, jak najdalej od problemów.

Byłam już bardzo daleko od domu, kiedy usłyszałam czyjś krzyk. Ktoś wołał mnie po imieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam Scorpiusa. Przytulił mnie lekko, a ja pozwoliłam sobie na pierwsze łzy. I kolejne, koleje. Zmoczyłam mu całą marynarkę. Odsunął mnie lekko i założył okrycie na mnie. Dopiero wtedy spostrzegłam, że cała się trzęsę.

- Przepraszam – szepnął, na co wtuliłam się w niego jeszcze bardziej. Czułam się przy nim bezpiecznie.

Ten dzień wcale nie był taki nudny.

Staliśmy tak jeszcze przez kilka minut. Ja wsłuchiwałam się w ciche bicie jego serca, on głaskał mnie delikatnie po plecach. Trochę się uspokoiłam, choć nie docierały do mnie usłyszane kilkanaście minut temu informacje.

- Już? – zapytał, nie przerywając pieszczoty.

- Nie – odpowiedziałam. Nie posłuchał mnie. Odsunął się i spojrzał mi prosto w oczy, zapewne mając zamiar coś powiedzieć. Rozmyślił się jednak, pokiwał głową i trzymając mnie za nadgarstek ruszył w prawo. Nie wiedząc co robić, po prostu ruszyłam za nim. Za kilka minut stanęliśmy przed małym drewnianym domkiem. Wyjął jakiś patyk z kieszeni, machnął nim krótko, a drzwi otworzyły się. Magia. Zaprosił mnie gestem do środka. Weszłam i znalazłam się w małym przedpokoju. Zdjęłam marynarkę, podałam mu ją i przekroczyłam kolejne drzwi. Jak się okazało, za nimi znajdował się hol, na środku były schody, ogromne i kręcone. Spojrzałam na Scorpiusa zdziwiona, ten dom z zewnątrz nie wyglądał na ogromną posiadłość.

- Magia.

No tak, to sporo wyjaśnia.

Przeszliśmy do kolejnego pomieszczenia, wielkiego salonu. Spojrzałam w górę, większość sufitu zajmował przeogromny złoty żyrandol. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo bogatym człowiekiem jest Malfoy. Usiedliśmy na skórzanej kanapie. Ja rozglądałam się zaciekawiona w koło, on w tym czasie przywołał… coś. Stworzenie z wielkimi uszami wpatrywało się we mnie zaciekawione. Lekko odskoczyłam, nie spodziewałam się ujrzeć czegoś takiego w jego domu.

- Skrzat domowy – mruknął. – Służą w domach bogatych czarodziei.

Pokiwałam głową, udając, że rozumiem o czym do mnie mówi. Cholera, kogo ja chciałam oszukać? Nic nie rozumiałam, a on dobrze o tym wiedział. Skrzat podał mi filiżankę, wypełnioną gorącą czekoladą. Podziękowałam skinieniem głowy.

- I jak, trochę do ciebie dotarło? – Pokiwałam przecząco, na co on westchnął ciężko.

- To ja powinnam wzdychać – pomyślałam. Nie, chwila, ja to powiedziałam. Idiotka, znowu nie będzie chciał ze mną rozmawiać.

- Masz rację. – Zdziwiłam się. Co on właśnie powiedział? Przyznał mi rację? Chyba naprawdę było ze mną źle. A może to tylko halucynacje? – Możemy wracać do ciebie?

- Nie. Chcę tu zostać. Przynajmniej dzisiaj. – Spojrzałam na niego błagalnie. Westchnął jeszcze raz i ponownie przywołał sługę.

– Przygotuj Eleanor pokój gościnny – zwrócił się do skrzata.

- To panienka nocuje? A czemu w gościnnym? Nie można u…

- Nie. Twoja. Sprawa – wycedził. – Wyjątkowo paskudny skrzat. Wścibski i bardzo nietaktowny. Ciekawe dlaczego Minerwa dała mi akurat takiego?

- Ta… Faktycznie, ciekawe dlaczego – powiedziałam ironicznie. – Kim jest Minerwa?

- Dla ciebie profesor McGonagall, Nixon. – Nie mogłam zapominać, że to wciąż ten sam, bardzo irytujący człowiek. – Przywódca Zakonu Feniksa oraz, od czasu śmierci Dumbledore’a, dyrektorka Hogwartu. Jak już przy Hogwarcie jesteśmy, zdecydowaliśmy parę rzeczy. Teraz będziesz uczyła się ze mną podstawowych zaklęć, musimy nadrobić sześć lat w dwa miesiące. Jutro pojedziemy kupić ci różdżkę. Potem, od września, trafisz do ostatniej klasy Hogwartu.

- Co?! A co z tańcem? Z Collegem? Z przyjaciółmi?

- Cóż, w Hogwarcie będziesz miała lepszych przyjaciół. I, bym zapomniał, w naszym świecie już jesteś pełnoletnia.

- Aha – mruknęłam tępo.

Podszedł do mnie bliżej, usiadł na kanapie i odgarnął grzywkę z moich oczu. Delikatnie pogłaskał mnie po policzku.

- Zdrzemnij się – szepnął i pocałował mnie na dobranoc w czoło. Jak ojciec córkę, delikatnie.

Odpłynęłam.

~*~*~

Obudziłam się w kompletnej ciemności. Wstałam szybko i pamiętając gdzie znajduje się włącznik, zapaliłam światło. Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, na fotelu siedział Scorpius, trzymając w ręku szklankę z Whiskey.

- Czy ty przypadkiem nie jesteś uzależniony? – zapytałam, przypominając sobie imprezę u Elizabeth, wtedy też sporo wypił.

- Nie twój interes – warknął, choć w jego oczach zaświeciły iskierki, zachęcając mnie do dalszego droczenia się.

- Z tego co PAN powiedział, będę spędzała z PANEM sporo czasu w te wakacje, a nie chciałabym widzieć PANA codziennie upitego lub skacowanego w PANA domu.

- A skąd wiesz, że lekcje będą odbywały się akurat w moim domu? – zapytał, nie zwracając uwagi na moje podkreślenia słowa „pan”. – Nixon, Nixon, prędzej ty się uzależnisz od alkoholu. To sprawa charakteru.

- Twierdzisz, że mam słaby charakter?

- Miałem nadzieję, że już się tego nauczyłaś. Mów do mnie per PAN, ewentualnie PROFESORZE, zwarzywszy na nasze zbliżające się zajęcia.

- Twierdzi PAN, że mam słaby charakter? – powtórzyłam.

- Jakby nie patrzeć, wczoraj to TY wpadłaś w panikę po tym jak się dowiedziałaś kilku dodatkowych faktów o sobie. I to TY wczoraj się do mnie kleiłaś, w lesie.

- Ja się kleiłam?! – Wstałam. – JA?!

- No co, a może ja? – Zacmokał, po czym spojrzał na mnie jak na idiotkę. – Jest trzecia w nocy. Nie zamierzasz już spać?

Pokiwałam głową.

- W takim razie chodź tu, naleję ci trochę. W końcu jesteś już pełnoletnia. 

- Nie będę z panem pić – powiedziałam obrażona. Jego uniesiona brew, przekonała mnie i już po chwili siedziałam na fotel naprzeciwko.  Wyjął różdżkę z kieszeni, machnął nią krótko, a przede mną pojawiła się szklanka. Nalał mi trochę. Spojrzałam na niego urzeczona.

- Nie zachwycaj się, Nixon. Już niedługo ty też tak będziesz umieć.

Pokiwałam krótko głową, choć szczerze w to wątpiłam. Scorpius wstał, chociaż miał z tym lekki problem, po czym podszedł w stronę fortepianu, którego wcześniej nie zauważyłam. Otworzył klapę i zaczął cicho grać. Spojrzałam na niego urzeczona. Nigdy w życiu nie słyszałam tak pięknych dźwięków. Wstałam i podeszłam do instrumentu. Usiadłam obok niego, na co on w ogóle nie zwrócił uwagi, wczuwając się całą duszą w wykonywany utwór. I zrozumiałam, że dla niego fortepian jest jak dla mnie taniec, rzecz, bez której nie potrafiłby żyć. Patrzyłam zaczarowana raz na jego smukłe palce, przemieszczające się po klawiszach z gracją, następnie przenosząc wzrok na twarz. Przestał grać, zamknął pokrywę i wrócił do swojego poprzedniego miejsca, nie patrząc na mnie. Przez kilka minut jeszcze siedziałam, nie mogąc się otrząsnąć. Cholera, to był Malfoy. Nie wyglądał na człowieka z pasjom, nie zachowywał się jak człowiek utalentowany. Jaki miał cel, w pokazaniu mi swojej gry? Chciał się pochwalić, czy może pokazać, że jest inny niż mi się wydaje? I nagle zdałam sobie sprawę, że skądś go znam. Że gdzieś już go widziałam i choć miałam takie poczucie już wcześniej, dopiero po zagraniu tej pięknej melodii, zdałam sobie sprawę kim jest. 

- Widziałam już pana. – Nie wydawał się zaskoczony. – Grał pan dla nas, dla tancerek na zajęciach baletowych.

- Ktoś z Zakonu musiał mieć cię na oku, sprawdzać czy nie pakujesz się w kłopoty – mruknął. – Zastanawiałem się, czy sobie o mnie przypomnisz. Jak już jesteśmy przy tym temacie, ten Steve to cholerny palant. Całował się z, jak mi się wydaje, z twoją przyjaciółką.

- Wiem – szepnęłam. Julia wygadała mi się, że chodzi z moim byłym chłopakiem. Nie miałam jej tego za złe, w końcu „były”. – Rozmawiałeś z moimi rodzicami?

Nagle sobie o nich przypomniałam, zrobiło mi się głupio.

- Nie, później im wytłumaczę.

- Czy mogę zostać u ciebie na kilka dni? – O dziwo, nie poprawił mnie.

- Uciekanie od problemów, nigdy ich nie rozwiąże. – Spojrzałam prosząco. – Okay, Okay. I tak Skrzat zrobił już dla ciebie miejsce. Tylko nocowanie u mnie oznacza większą ilość nauki, Nixon.

- Oczywiście, profesorze – powiedziałam drwiąco. Delikatnie się uśmiechnął, wyczytując z mojej twarzy „jeszcze zobaczymy”.

- Czwarta. Zaraz musimy wyruszać, Dziurawy Kocioł, przejście do magicznego świata, otwierają o piątej. Wolałbym, aby nikt cię ze mną nie widział. – Uniosłam brew, byłam aż tak odrażająca dla niego? – To sprawa bezpieczeństwa, Nixon. Polecimy na miotle.

- Na miotle? Potraficie latać na MIOTŁACH? Ale czad. Cholerka, nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego jest w ogóle możliwe.

- Nie podniecaj się za bardzo. Jak spadniesz – zabijesz się. Powodzenia.        

Holender, w co ja się wpakowałam?